လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘိလပ္ရည္ (ကိုကာကိုလာ၊ စပရိတ္၊ ပက္စီ)ကို ႀကိဳက္ၾကတယ္။
အဲဒီအရည္ေတြက ခ်ဳိတယ္၊ စူးရွတယ္၊ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားတယ္။ လူငယ္ေတြက ေသာကအရသာကို
သိပ္မသိၾကဘူး။ လူ႔ဘဝရဲ႕ ခ်ဥ္၊ ခါး၊ ဖန္၊ စပ္ အရသာကို နားမလည္ၾကေသးဘူး။
သူတို႔သိတာက ခ်ဳိတဲ့အရသာပဲျဖစ္တယ္။ သူတို႔အၾကည့္ထဲမွာ ေလာကႀကီးဟာ
အရသာစံုတဲ့ဘိလပ္ရည္ႀကီးျဖစ္တယ္။
အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲဝင္ရၿပီ။ ခ်စ္သူလည္း ရၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ
ဘိလပ္ရည္ကေန ေကာ္ဖီကို သူ စေျပာင္းေသာက္တယ္။ ေကာ္ဖီက ခါးတယ္၊ ခ်ဳိတယ္၊ ေမႊးတယ္၊
ဖန္တယ္။ သူ႔ကို ႀကီးျပင္းရင့္က်က္တဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္မႈကို
ခံစားေစတယ္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားၿပီး
ရႈပ္ေထြးတဲ့သူ႔စိတ္နဲ႔လည္း လိုက္ဖက္တယ္။ သူ႔မွာရုန္းကန္ႏိုင္တဲ့
စိတ္ျပင္းျပမႈေတြ၊ အေတြးေတြရွိတယ္။ တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေထာင္မယ့္ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္းရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္အကိုင္နဲ႔အခ်စ္က သူ႔ကို ေသာကတခ်ဳိ႕
ေပးေကာင္းေပးလိမ့္မယ္။ တစ္ခါတေလ အၿပံဳးနဲ႔ သူမ်က္ရည္က်တတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ အငိုနဲ႔
သူရယ္ေမာတတ္လာတယ္။ သူခံစားရတယ္၊ သူငိုေၾကြးရတယ္။ ေကာ္ဖီလို ခ်ဳိလိုက္၊
ခါးလိုက္၊ ဖန္လိုက္၊ ေမႊးလိုက္.... ဒါေပမဲ့ ဒီလိုခံစား၊ ငိုေၾကြးရတာကို
သူေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။
လူလတ္ပိုင္းေရာက္လာေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္တာကို သူႏွစ္သက္လာတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းထဲက
လက္ဖက္ေျခာက္နံ႔က သင္းလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္၊ အခ်ိန္အတိုင္းအဆမဲ့
ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းတယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းကိုေသာက္လိုက္ရင္ လွ်ာေပၚမွာ
ခါးသက္ေမႊးႀကိဳင္တဲ့ရနံ႔ တင္က်န္ခဲ့တယ္။ ေနရာတစ္ခု
အတည္တက်ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့သူ႔ဘဝမွာ သဘာဝမက်တဲ့၊ လက္ေတြ႔မဆန္တဲ့အျမင္ဆိုတာလည္း
မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေနဝင္ရီတေရာမွာ ဆည္းဆာေနရဲ႕အလွက တာရွည္မခံဘူးဆိုတဲ့
သေဘာတရားကို သူနားလည္လာေတာ့ ဘဝထဲက တစ္စကၠန္႔၊ တစ္မိနစ္ကို
သူတန္ဖိုးထားတတ္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ေန႔ရက္တိုင္းကို ရိုးရွင္းေပ်ာ္ရႊင္တာနဲ႔ပဲ
သူကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။
အရြယ္အိုမင္းလာေတာ့ ေရေသာက္ရတာကို သူႏွစ္သက္လာတယ္။ ေရထဲမွာ အခ်ဳိမပါဘူး။
ေကာ္ဖီမပါဘူး။ လက္ဖက္ေျခာက္မပါဘူး။ ရိုးရိုးပလိန္းႀကီးဆိုေပမယ့္
နည္းနည္းခ်င္းငံုေသာက္ရင္
ခ်ဳိျမျမအရသာကို ရတယ္။ လူ႔ဘဝမွာ သူျမင္ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ အတက္အက်
ဒီေရလိႈင္းတံပိုးေတြ၊ သူေတြ႔ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေအာင္ျမင္၊ က်ရႈံးမႈေတြ ဒါေတြအားလံုးဟာ
မ်က္စိေရွ႕က အခိုးအေငြ႔ေတြျဖစ္ခဲ့ကုန္ၿပီ။ ကုလားထိုင္ေပၚ သူမွီထိုင္ရင္း
ေနာက္ေၾကာင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ အရာအားလံုး
အားလံုးက ေရလို
အရသာမဲ့ရိုးရွင္းေနခဲ့ၿပီ......
0 comments:
Post a Comment