စကားေျပာေကာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႕

လူဦးေရအမ်ားစုဟာ လူတစိမ္းနဲ႕ ေတြ႕ရမွာေၾကာက္တယ္။ မေတြ႕ဘဲ ေရွာင္ၿပီးေနလို႕ရရင္ ေနခ်င္ၾကတယ္။ မလြဲသာလို႕ အသိမိတ္ေဆြအိမ္ေတြမွာ လူတစိမ္းနဲ႕ဆုံမိရင္ ခက္ေတာ့တာပဲ။ စကားေျပာရမွာရွက္တယ္။ သူတို႕ေျပာတာ ပ်င္းစရာ ၿငီးေငြ႕စရာႀကီးမ်ားျဖစ္ေနမလားလို႕ ေတြးၿပီးေၾကာက္တာလည္း ပါတာေပါ့။

တကယ္ကေတာ့ ဘာမွ ေၾကာက္စရာ ရွက္စရာမရွိဘူး။ လူလူခ်င္းပဲဆိုၿပီး သတိနည္းနည္းထားၿပီးေျပာရင္ ေၾကာက္ေနတာေတြဟာ ဘာမွ အေျခအျမစ္ရွိတာေတြမဟုတ္လို႕ ေပ်ာက္ကုန္တာပဲ။ ထုိင္၀ိုင္းမွာေျပာတာဟာ ဘယ္လိုေျပာရမယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ထားရင္ မခက္ပါဘူး။
ေရွ႕ဦးဆုံး ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာေတြေျပာမယ္ဆုိတာ အသင့္ရွိထားဖုိ႕ေတာ့လိုတယ္။
လူေတြဟာ အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ၾကတဲ့အခါ ဟိုသင္း ဒီသင္းကေလးက စေျပာတာပဲ။ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစုံ အမ်ားႀကီးသိ၊ သြက္သြက္လက္လက္ အမ်ားႀကီးေျပာတတ္သူေတြဟာ တစ္ခါတေလ အဲဒီလို ထုိင္၀ိုင္းမွာ ဘာကစေျပာရမွန္း မသိဘူး။ ေသးေသးဖြဲဖြဲ သူတို႕မေျပာတတ္ဘူး၊ ေရာေရာေႏွာေႏွာလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ တကယ္ကေတာ့လည္း ဒီလိုေျပာဖို႕ဆိုတာ ဘာမွခက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။

ထုိင္၀ိုင္းမွာ အေျပာေကာင္းတယ္၊ နားေထာင္ခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္ဆိုတာ စပ္မိစပ္ရာ ရယ္စရာ ေမာစရာ အျဖစ္အပ်က္ အေတြ႕အႀကံဳကေလးမ်ား၊ ကေလးမ်ားအေၾကာင္း၊ ေၾကာင္ကေလး၊ ေခြးကေလးမ်ားအေၾကာင္း၊ ၀ါသနာပါတဲ့ အားကစား၊ ပန္းဥယ်ာဥ္စိုက္တာ၊ ရုပ္ရွင္၊ သတင္း၊ ရာသီဥတု စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက စတာပဲ။
ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုခု၊ အလွဴမဂၤလာေဆာင္ တစ္ခုခုမွာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဘူးတဲ့ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါ အဲဒီအၾကာင္းအရာေတြကို တစ္ခါတည္းစလို႕ မျဖစ္ေသးဘူး။ အကဲခတ္ရဦးမယ္။ ဒီလိုနဲ႕ စုထုိင္ေနသူေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္ခုခုစလာတာပဲ။ ” ဒီမိုးကေတာ့ စပါးေကာင္းမယ့္မိုးပဲ၊ ဒီမိုးကေတာ့ စပါးဖ်က္လိမ့္မယ္ထင္တယ္၊ ဒီပန္းခ်ီကားဟာ ေရွးလက္ရာပဲ၊ ဆရာၿခံဳတို႕ ေရးတဲ့ဟန္မ်ိဳး ” စသည္ျဖင့္ စလာလိမ့္မယ္။
အေသးအဖြဲကေလးက တစ္ဆင့္တက္ၿပီး တျခားစိတ္၀င္စရာေကာင္းတာေတြကို ဆက္မေျပာတတ္သူကေတာ့ ပ်င္းစရာအေဖာ္တစ္ေယာက္ပဲ။ အဲဒီ၀ုိင္းမွာ ေျပာၾကဆုိၾကတာေတြဟာ ကိုယ္ေကာင္းေကာင္းသိတာ၊ ၀င္ေျပာႏုိင္ ေရာႏုိင္တာေတြလည္းပါမယ္၊ ဘာမွမသိတာေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ မသိတာဆုိရင္ေတာ့ စိတ္၀င္တစား ေကာင္းေကာင္းဂရုစိုက္ၿပီး နားေထာင္ေပါ့။ ကုိယ္သိတာဆုိရာမွာလည္း စာအုပ္ထဲက ဖတ္ထားမွတ္ထားတာမ်ိဳးရယ္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳ ကိုယ့္ၾကားဖူးနား၀မ်ားဟာ အေကာင္းဆုံး ေျပာစရာေတြပါပဲ။ ကိုယ့္အလုပ္အကုိင္၊ ကိုယ္၀ါသနာပါလုိ႕ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ  လုပ္ေနတာ၊ ကိုယ္ေနတဲ့ အရပ္အေၾကာင္းဟာ ကုိယ္ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေပါ့။ ကုိယ့္အေၾကာင္းေတာ့လည္း ေရွ႕တန္းသိပ္မတင္နဲ႕၊ တတ္ႏုိင္သေလာက္ခ်န္ပါ။
ကုိယ္မသိတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ေျပာၾကၿပီဆုိရင္ သိႏုိင္ဖို႕ အခြင့္အေရးရတာပဲဆိုၿပီး ” က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီအေၾကာင္း ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူးဗ်၊ ေျပာပါဦး ” ဆိုၿပီး မွတ္ပါ။ မသိတာေမးပါ။ ကိုယ္တကယ္စိတ္၀င္စားတယ္ဆုိတာ တစ္ဖက္သား သိပါေစ။
မသိလို႕ေမးတာဟာ ထုိင္၀ိုင္းမွာ အေကာင္းဆုံး စကားေျပာသူ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ္မသိတာကို တစ္ဖက္သား ေျပာခ်င္လာေအာင္ တုိက္တြန္း ေမတၱာရပ္ရပါမယ္။
ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားအေၾကာင္း ကိုယ္ကစလုိက္တာေၾကာင့္ ” သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ေဆးေတြ ေပါင္းစပ္သုံးတာကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မိုးတိမ္ေတြ ေရးျခယ္ထားတာကေတာ့ ဒိထက္ေကာင္းႏုိင္ေသးတယ္ ” ဆိုတဲ့ ကၽြမ္းက်င္သူရဲ႕ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ၾကားသိခြင့္ ရႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပန္းခ်ီနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္သိခ်င္တာမ်ား ဆက္ေမးခ်င္တာရွိရင္ ဆက္ေမးႏုိင္ပါတယ္။
ဒီလို ထုိင္၀ိုင္းမွာ ေျပာၾကတာဟာ အမ်ားစိတ္၀င္စားတဲ့ အေထြေထြ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးသာျဖစ္ဖို႕ ေကာင္းတယ္။ ဘာသာေရး၊ ႏုိင္ငံေရး သေဘာကြဲလြဲမွဳမ်ိဳးေတြျဖစ္ၿပီး ေဒါသထြက္ၾကတဲ့အထိ ျငင္းခုန္တာမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ သတိထားရလိမ့္မယ္။
သတင္းစာထဲမွာ ေနာက္ဆုံးပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳး စကားစမိၾကရင္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ ကိုယ္တုိင္ သတင္းစာမွန္မွွန္ ဖတ္ထားဖို႕လုိတယ္။ တကယ္လုိ႕ ကို္ယ္မသိတဲ့အေၾကာင္းအရာဆိုရင္လည္း ” အဲဒါေတာ့ က်ေနာ္မဖတ္မိလုိက္လို႕ ေျပာျပပါဦး ” ေပါ့။
ကိုယ့္မွာ ေျပာစရာ အေၾကာင္းအရာေတြေတာ့ ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ရွက္တတ္သူမို႕ ဘာမွမေျပာရဲ မေျပာတတ္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။
ရွက္တတ္တာဟာ အေျခခံအားျဖင့္ ကိုယ့္ကိုသူမ်ားက အထင္ေသးမွာ၊ အသူ နသူ ညံ့သူလုိ႕ ထင္မွာ၊ ကိုယ့္ကို္ယ္ကိုယ္ တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း သူမ်ားထက္ အဆင့္နိမ့္တယ္၊ ညံ့ေနတယ္လုိ႕ ထင္ျမင္ယူဆတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ရွက္တတ္တာကို ေပ်ာက္ဖို႕ကေတာ့ နည္းမ်ိဳးစုံရွာၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမ့ထားဖို႕ပဲ။ ဒီလိုလုပ္ရတာ မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္စတစ္စ လုပ္ယူရမွာပဲ။
ကုိယ့္အေပါင္းအသင္းေတြေပၚ ပိုၿပီး စူးစူးစုိက္စုိက္ ဂရုစိုက္မိေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ သူတို႕က ကိုယ့္ေပၚ အထင္အျမင္ေကာင္းလာေအာင္ ႀကိဳးစားမေနေတာ့ဘဲ သူတို႕က ကိုယ့္ကိုယ္ သူတုိ႕အေပၚ အထင္အျမင္ေကာင္းေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္ေနတယ္လုိ႕ ယုံၾကည္ယူဆလိုက္ပါ။ သူတုိ႕ဟာလည္း ကိုယ့္လိုပဲ သူမ်ားေတြက တို႕ကိုဘယ္လို ထင္ျမင္ယူၾကမလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ၿငီးေငြ႕စရာ စကားေၾကာရွည္သူ ျဖစ္မေနဖို႕ေတာ့ အမ်ားႀကီး သတိျပဳရမယ္။ လူတုိင္းပဲ ကိုယ္ေျပာေနတာေတြဟာ ပ်င္းစရာႀကီး၊ အကားအခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာပဲလုိ႕ ထင္မွာေတာ့ စိုးတယ္။ ဘာမွမေျပာဘဲ နားေထာင္ေနသူေတြလည္း ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က သူမ်ားေျပာတာ ၿပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနတာပဲ။ တစ္ဦးေျပာတာၿပံဳးၿပီး နားေထာင္လိုက္၊ ေနာက္တစ္ဦးေျပာေတာ့လည္း အဲဒီဘက္လွည့္ၿပံဳးၿပီး နားေထာင္လုိက္၊ တတိယလူေျပာေတာ့လည္း ၿပံဳးၿပီး နားေထာင္လုိက္တာပဲ။ သူကိုယ္တုိင္ နည္းနည္းပါးပါး ၀င္ေဆြးေႏြးေတာ့ ေစာေစာက သူမ်ားေတြ ေျပာၾကဆုိၾကတာေတြကို သူဘာမွ နားမလည္ဘူးဆုိတာ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ဘယ္အက်ိဳးရွိမလဲ။
ကိုယ့္ေသာကေတြ ဒုကၡေတြအေၾကာင္း ဘာမွမေျပာပါနဲ႕။ သူမ်ားေတြက သူတုိ႕ျပႆနာေတြကို ေျပာျပရင္ေတာ့ ၾကင္ၾကင္နာနာ နားေထာင္ပါ။ ” က်ေနာ့္အျဖစ္က ခင္ဗ်ားထက္ ဆိုးတာေပါ့ ” လို႕ မလုပ္ပါနဲ႕။ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳ၊ ကိုယ့္ဗဟုသုတမ်ားကို ေျပာရင္လည္း တတ္ႏုိင္သေလာက္ “ငါ” မပါပါေစနဲ႕။ သူမ်ားေျပာတာေတြကို စိတ္၀င္တစား ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ရပါမယ္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီလို ခဏ ေတြ႕ဆုံၾကတဲ့ ပြဲမ်ိဳးမွာလည္း ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ ေျပာသလို ေျပာၾကတယ္။ ေျပာစရာ သူတို႕မွာ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာကေတာ့ ဒီလုိေျပာရမယ့္ ေနရာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ သူမ်ားေျပာတာ နားေထာင္ေနတာပဲဆုိတဲ့လူနဲ႕ အဆိုအေျပာေကာင္းသူတုိ႕ ၂-မ်ိဳးၾကားထဲက ခရီးသြားဖို႕လုိတယ္လို႕ ဆုိခ်င္ပါတယ္။
ကိုယ္က ရယ္စရာ ေမာစရာေျပာတတ္သူ၊ ဟာသေပါသူျဖစ္ရင္လည္း တစ္ခ်က္တေလ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ အကြက္ဆုိက္ရင္ ၀င္ေျပာေပါ့။ ခဏခဏ ကိုယ္ေျပာတတ္တိုင္း ၀င္ေျပာေနရင္လည္း မေကာင္းဘူး။ တမင္အၾကာႀကီး လုပ္ေနတာလည္း မမွန္ဘူး။ အမ်ားေျပာေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာ လမ္းေၾကာင္း ေပ်ာက္သြား၊ ေျပာင္းသြားရင္လည္း မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႕လုိ႕ ၀င္သင့္မွ ၀င္ပါ။ ကိုယ္တတ္တယ္ ေတာ္တယ္ဆုိတာ ျပဖို႕ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မ၀င္ပါနဲ႕၊ ခ်ိဳထားၿပီး ေက်နပ္ပါ။
တခ်ိဳ႕က အတင္းလုလုၿပီး ၀င္ေျပာတတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေႏွာက္ယွက္သလို လုပ္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ အက်ိဳးမမ်ားတဲ့ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြပဲ။
စကား၀ုိင္းေတြမွာ တကယ္စိတ္၀င္စားရင္ေတာ့ အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာမ်ားဟာ တကယ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္၊ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႕ ဒီလိုေတြ႕ဆုံၿပီး စကားေျပာခြင့္ရတာ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးမ်ားတာမွန္ရင္ မွန္သေလာက္ အဲဒီစကား၀ုိင္းမွာ ထုတ္ေျပာပါ။ စိတ္အားထက္သန္မွဳဟာ ဓာတ္ကူးတတ္လုိ႕ အားလုံးအတြက္ အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။
ၾကည္လင္သာယာတဲ့ အသံမ်ား ရွိေနေအာင္လည္း ေလ့က်င့္ပါ။ ထုိင္၀ုိင္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဟာေျပာပြဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသံဟာ အေရးႀကီးပါတယ္။ သိပ္မေအာ္ရ၊ မဟစ္ရဘဲ နိမ့္ေစ ျမင့္ေစၿပီး စကားလုံးမ်ား ပီပီသသ ရွိရမယ္ေပါ့။ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ အေျပာအေဟာေကာင္းသူ ထုိင္၀ုိင္းအေျပာေကာင္းသူလို႕ထင္သူမ်ား ေျပာတာ ေဟာတာကို နားေထာင္ၿပီး ဘယ္ေနရာေတာ့ ဘယ္လုိေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိဆုိရင္ ပိုေကာင္းမယ္ စသျဖင့္ ေ၀ဖန္ေလ့လာရင္ အက်ိဳးမ်ားပါလိမ့္မယ္။ တုိက္ရုိက္ႀကီး ကူးယူဖုိ႕ေတာ့ မႀကိဳးစားပါနဲ႕။ ကိုယ့္မူနဲ႕ကိုယ္ဟာ အေကာင္းဆုံးပါ။
စာအမ်ားႀကီးဖတ္ဖို႕ လုိပါတယ္။ ဖတ္ထားတာေတြထဲက ေျပာစရာေတြ ရသေလာက္ ရႏုိင္ပါတယ္။ အတုံးလိုက္ အတစ္လုိက္ သုံးလို႕ေတာ့လည္း မျဖစ္ဘူး။ အမွတ္မထင္ တစ္ခါတေလ နည္းနည္းပါးပါးသာ သုံးသင့္ပါတယ္။ ဒီလုိ ထုိင္၀ုိင္းမွာ ကိုယ္ဖတ္ထားတဲ့ ၀တၳဳရွည္ႀကီးရဲ႕ ဇာတ္လမ္းအတို ျပန္ေျပာေနတာမ်ိဳးကို ဘယ္သူမွ စိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္ဘူး။
အခါအားေလ်ာ္စြာ ေတြ႕ဆုံသူမ်ားနဲ႕ အခက္အခဲမရွိ သဘာ၀က်က်၊ လြယ္လြယ္ကူကူ၊ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ၊ ဟန္က်ပန္က် စကားစျမည္ေျပာႏုိင္တာဟာ အင္မတန္ အဖိုးတန္တဲ့ စြမ္းရည္ပါ။ ဒီအရည္အခ်င္းေၾကာင့္ တစ္သက္လုံး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေပါင္းသင္းႏုိင္တဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ား ရႏုိင္ပါတယ္။ ေန႕စဥ္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္အကိုင္မ်ားအတြက္လည္း အေထာက္အကူ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဒီကေန႕ လူေလာကမွာ ေန႕စဥ္ လူေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေတြ႕ထိဆက္ဆံၾကရပါတယ္။ ဒီေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေတြ႕ဆုံစကားေျပာရာ၊တယ္လီဖုန္းနဲ႕ ေျပာရာမွာ ထိထိမိမိ ရွိဖို႕လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဒီလိုေျပာတတ္တာဟာ အတတ္ပညာတစ္ရပ္ပဲလို႕ေတာင္ ဆုိၾကတယ္။ ဆုိလည္း ဆုိရလိမ့္မယ္။ သတိရွိရွိနဲ႕ ဆည္းပူးမွတ္သား ေလ့က်င့္မွပဲ တိုးတက္ႏုိင္ပါတယ္။
” ေန႕တုိင္းေျပာေနၾကၿပီး မတတ္တာဟာ စကား ” လို႕ ေရွးလူႀကီးသူမ ေျပာခဲ့တာကို သတိျပဳပါ။ စကားအရာဟာ မကုန္ႏုိင္ပါဘူး။
( လူထုဦးလွ ေရးသားေသာ လူတစ္လုံး စာအုပ္မွ ထုတ္ႏွုတ္တင္ျပသည္။ )http://yourlifesuccess.blog.com/2011/09/14/how-to-be-a-good-speaker/