ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္သည္ အေရးေပၚ ခြဲစိတ္ကုသဖို ့ လိုအပ္သျဖင့္ ေဆးရုံကို အလ်င္အျမန္ ေရာက္ရွိလာသည္။
သူသည္ ဖုန္းကို ရရျဖင္း ေျဖဆို၊ အ၀တ္အစားလဲကာ ခြဲစိတ္ခန္း ကို
ဦးတည္လာသည္။ ကေလး အေဖက ေဟာတြင္ ေစာင့္ေနသည္ကို သူေတြ ့ သည္။ သူ ့ ကို ေတြ
့သည္ႏွင့္
'ခင္ဗ်ား ဒီကိုေရာက္ရွိလာေအာင္ ဘာလို ့ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ယူရသလည္း။ ကြ်န္ေတာ့္ သား အသက္ က စိုးရိမ္စရာ အေျခအေန ကို ေရာက္ရွိေနတာ မသိဘူးလား။ ခင္ဗ်ားမွာ တာ၀န္ယူလို စိတ္ မရွိဘူးလား။' ဆိုျပီး စိတ္ဆိုးစြာ ေျပာသည္။
ဆရာ၀န္က ျပဳံးျပိီး ေအာက္က အတိုင္း ျပန္ေျပာသည္။
“ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေဆးရုံမွာ မရွိခဲ့ေပမယ့္ ဖုန္းရတာနဲ ့ အျမန္ဆုံး လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အလုပ္ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္လုပ္ႏိူင္ဖို ့ ခင္ဗ်ား စိတ္ေအးေအးထားပါ။”
“စိတ္ျငိမ္ျငိမ္ထားရမယ္ ဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားသားက အဲ အေရးေပၚ အခန္းထဲမွာဆိုရင္ ခင္ဗ်ား စိတ္ျငိမ္ျငိမ္ထားႏိူင္မလား။ ခင္ဗ်ားေသး ေသသြားရင္ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္မွာလည္း။” ဟု လူနာ ဖခင္က စိတ္ဆိုးစြာ ျပန္ေျပာသည္။
ဆရာ၀န္က ထပ္မံ ျပဳံးလိုက္ျပီး ေအာက္က အတိုင္း ထပ္ေျပာသည္။
“က်မ္းစာမွာ Job က လူသားေတြဟာ ေျမမႈန္ ့ကေန လာသလို ေသေတာ့ ေျမမႈန္ ့ ျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္ ဆိုျပီး ေျပာပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြက လူနာ အသက့္ကို မရွည္ေစႏိူင္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား သားအတြက္ ဆုေတာင္းေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘုရားရဲ ့ ေက်းဇူးေတာ္ နဲ ့ အေကာင္းဆုံး ၾကိဳးစားပါ့မယ္။”
“ဒီလိုပဲ အၾကံဥာဏ္ေပးတာက ခင္ဗ်ားထင္သေလာက္ မလြယ္ပါဘူး။” ဟု လူနာရွင္က ေရရြတ္သည္။
ခြဲစိတ္ကုသမႈ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္သြားသည္။ ဆရာ၀န္ ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္ ျဖင့္ ျပန္ထြက္လာကာ
“ဘုရားေက်းဇူးေတာ္ပဲ။ ခင္ဗ်ားသား အသက္ခ်မ္းသာရာရသြားပါျပီ။” ဆိုျပီးေျပာသည္။
လူနာရွင္ ဖခင္ ၏ ျပန္ေျပာသည့္ စကားကို ေစာင့္ဆိုင္းမေနပဲ အလ်င္စလိုျဖင့္
“တစ္ကယ္လို ့ ခင္ဗ်ားမွာ ေမးခြန္းရွိတယ္ဆိုရင္ သူနာျပဳကို ေမးပါ။” ဟုဆိုကာ ေျပးသြားသည္။
“ဆရာ၀န္က ဘာလို ့ ဒီေလာက္ေတာင္ အထက္စီး ဆန္ရတာလည္းဗ်ာ။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ သား အေျခအေနေလး ေမးဖို ့ ေတာင္ အခ်ိန္မေပးႏိူင္ဘူးလား။” ဟုဆိုျပီး သူနာျပဳကို လူနာဖခင္ က ေမးသည္။
သူနာျပဳက မ်က္ႏွာတြင္ မ်က္ရည္စျဖင့္ ေအာက္ပါ အတိုင္း ျပန္ေျဖသည္။
“သူ ့သားက မေန ့က ကား အက္ဆီးဒန္ ့မွာ ေသသြားပါျပီ။ ခင္ဗ်ားသား ရဲ ့ အေရးေပၚ ခြဲစိတ္ဖို ့ အတြက္ ကြ်န္မတို ့ ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူဟာ စ်ာပနာ အခမ္းအနားမွာ ရွိေနပါတယ္။ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား သား အသက္ကို သူကယ္တင္ျပီး သူ ့သား စ်ာပနာ ကို ျပီးေအာင္ သူ ျပန္ေျပးသြားပါျပီ။”
ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ပါးသူကို အလ်င္စလို မဆုံးျဖတ္ပါႏွင့္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို ့ ဘ၀တြင္ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ျပီး ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ေနရသည္ကို သင္ဘယ္ေတာ့မွ မသိေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
'ခင္ဗ်ား ဒီကိုေရာက္ရွိလာေအာင္ ဘာလို ့ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ယူရသလည္း။ ကြ်န္ေတာ့္ သား အသက္ က စိုးရိမ္စရာ အေျခအေန ကို ေရာက္ရွိေနတာ မသိဘူးလား။ ခင္ဗ်ားမွာ တာ၀န္ယူလို စိတ္ မရွိဘူးလား။' ဆိုျပီး စိတ္ဆိုးစြာ ေျပာသည္။
ဆရာ၀န္က ျပဳံးျပိီး ေအာက္က အတိုင္း ျပန္ေျပာသည္။
“ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေဆးရုံမွာ မရွိခဲ့ေပမယ့္ ဖုန္းရတာနဲ ့ အျမန္ဆုံး လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အလုပ္ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္လုပ္ႏိူင္ဖို ့ ခင္ဗ်ား စိတ္ေအးေအးထားပါ။”
“စိတ္ျငိမ္ျငိမ္ထားရမယ္ ဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားသားက အဲ အေရးေပၚ အခန္းထဲမွာဆိုရင္ ခင္ဗ်ား စိတ္ျငိမ္ျငိမ္ထားႏိူင္မလား။ ခင္ဗ်ားေသး ေသသြားရင္ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္မွာလည္း။” ဟု လူနာ ဖခင္က စိတ္ဆိုးစြာ ျပန္ေျပာသည္။
ဆရာ၀န္က ထပ္မံ ျပဳံးလိုက္ျပီး ေအာက္က အတိုင္း ထပ္ေျပာသည္။
“က်မ္းစာမွာ Job က လူသားေတြဟာ ေျမမႈန္ ့ကေန လာသလို ေသေတာ့ ေျမမႈန္ ့ ျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္ ဆိုျပီး ေျပာပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြက လူနာ အသက့္ကို မရွည္ေစႏိူင္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား သားအတြက္ ဆုေတာင္းေပးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘုရားရဲ ့ ေက်းဇူးေတာ္ နဲ ့ အေကာင္းဆုံး ၾကိဳးစားပါ့မယ္။”
“ဒီလိုပဲ အၾကံဥာဏ္ေပးတာက ခင္ဗ်ားထင္သေလာက္ မလြယ္ပါဘူး။” ဟု လူနာရွင္က ေရရြတ္သည္။
ခြဲစိတ္ကုသမႈ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္သြားသည္။ ဆရာ၀န္ ျပဳံးျပဳံးရႊင္ရႊင္ ျဖင့္ ျပန္ထြက္လာကာ
“ဘုရားေက်းဇူးေတာ္ပဲ။ ခင္ဗ်ားသား အသက္ခ်မ္းသာရာရသြားပါျပီ။” ဆိုျပီးေျပာသည္။
လူနာရွင္ ဖခင္ ၏ ျပန္ေျပာသည့္ စကားကို ေစာင့္ဆိုင္းမေနပဲ အလ်င္စလိုျဖင့္
“တစ္ကယ္လို ့ ခင္ဗ်ားမွာ ေမးခြန္းရွိတယ္ဆိုရင္ သူနာျပဳကို ေမးပါ။” ဟုဆိုကာ ေျပးသြားသည္။
“ဆရာ၀န္က ဘာလို ့ ဒီေလာက္ေတာင္ အထက္စီး ဆန္ရတာလည္းဗ်ာ။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ သား အေျခအေနေလး ေမးဖို ့ ေတာင္ အခ်ိန္မေပးႏိူင္ဘူးလား။” ဟုဆိုျပီး သူနာျပဳကို လူနာဖခင္ က ေမးသည္။
သူနာျပဳက မ်က္ႏွာတြင္ မ်က္ရည္စျဖင့္ ေအာက္ပါ အတိုင္း ျပန္ေျဖသည္။
“သူ ့သားက မေန ့က ကား အက္ဆီးဒန္ ့မွာ ေသသြားပါျပီ။ ခင္ဗ်ားသား ရဲ ့ အေရးေပၚ ခြဲစိတ္ဖို ့ အတြက္ ကြ်န္မတို ့ ဖုန္းဆက္ေတာ့ သူဟာ စ်ာပနာ အခမ္းအနားမွာ ရွိေနပါတယ္။ အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား သား အသက္ကို သူကယ္တင္ျပီး သူ ့သား စ်ာပနာ ကို ျပီးေအာင္ သူ ျပန္ေျပးသြားပါျပီ။”
ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ပါးသူကို အလ်င္စလို မဆုံးျဖတ္ပါႏွင့္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို ့ ဘ၀တြင္ ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ျပီး ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ေနရသည္ကို သင္ဘယ္ေတာ့မွ မသိေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
By: John Panda
0 comments:
Post a Comment